Լուսանկարը` president.am-ի
Նախագահ Սերժ Սարգսյանը նամակ-պատասխան է ուղղել աշխարհահռչակ ռոք երգիչ և ակտիվիստ Սերժ Թանգյանին, որը շնորհավորական նամակ էր հղել ՀՀ նախագահ Սերժ Սարգսյանին՝ տարակուսանք հայտնելով փետրվարի 18-ի ընտրություններում նրա տարած հաղթանակի վերաբերյալ: Սերժ Սարգսյանի նամակը ներկայացված է ստորև:
Իմ կրտսեր թոռնիկն էլ մեր անվանակիցն է: Նա դեռ շատ փոքր է ու դեռ չգիտի, թե ինչ հպարտ ազգի զավակ է ծնվել, դեռ չգիտի, որ փոքր, շատ խնդիրներով լի, բայց հաղթանակած ու առաջ նայող երկրի քաղաքացի է ծնվել: Նա դեռ շատ բան չգիտի: Սե՛րժ, ես ու դու, մենք բոլորս ենք նրան ու նրա սերնդակիցներին հաշիվ տալու՝ ինչ ենք արել, որ Սուրբ սարի ներքո նոր Հայրենիք փոխանցենք իրենց: Պատկերացնու՞մ ես այն հարցական արտահայտությամբ աչքերը, որոնց հաշվետվություն պիտի տանք: Ես ու դու, Սե՛րժ, մենք բոլորս: Այդ աչքերը դեռ փոքր են ու խաղացկոտ, բայց վաղը լուրջ ու քննող են լինելու:
Ի՞նչ պիտի ասեմ նրան, Սե՛րժ, որ ես իմ ժողովրդին ապահով Հայաստան խոստացա, կազմակերպեցի մեր երկրի 21-ամյա պատմության լավագույն ընտրությունները (անշուշտ խնդիրներով հանդերձ, որոնք, սակայն, որևէ էական ազդեցություն չէին կարող ունենալ արդյունքների վրա) ու չկարողացա՞ համախմբել ողջ ժողովրդին ու ապագայի ճանապարհը ցույց տալ: Որ լուրջ վերաբերվեցի ու անգամ քննարկեցի պետության ու պետականության հետ աղերս չունեցող՝ օդից վերցրած «վերջնական ճշմարտություննե՞րը»: Դա ական է, Սե՛րժ, ական գալիք բազմաթիվ տասնամյակների համար, որ անխուսափելի կործանման կտանի: Մենք զարգացման ճանապարհի ականները մի կողմ նետելու պարտք ունենք: Անօրինական ճանապարհներով հնարավոր չէ օրինականության հաստատման օրակարգ ամրագրել: Այդ օրակարգի վերջն էլ շատ արագ կգա նույն անօրինական ճանապարհով: Փոքրիկ Սերժը քո արվեստի սիրահար կլինի կարծում եմ, ի՞նչ ենք նրան պատասխանելու, երբ մեզ հարցնի.
«Արդյո՞ք տեղահանված ականների փիլիսոփայությունը բոլոր տներն ու գյուղերը ռմբակոծելն էր»:
Սա պետություն է, Սե՛րժ: Սրա մասին մենք շատ երկար ենք երազել: Իմ ու քո, մեր բոլորի պետությունն է: Փոքրիկ Սերժինն ու Հովհաննիսյանների ընտանիքի հրաշալի զավակներինն է: Մեր բոլոր զավակներինն ու թոռներինն է: Մենք ունենք դրախտավայր-Հայրենիք ու պարտավոր ենք ամուր պետություն կառուցել: Միասի՛ն, Սե՛րժ: Այսօրվա ականները վաղը մեր զավակների գլխին փոթորիկ կբերեն, կդառնան Bellum omnium contra omnes կամ «բոլորի պատերազմը բոլորի դեմ»: Ու արդեն հասունացած փոքրիկը կհարցնի. Եվ «ո՞ւր ես առաջարկում գնալ, երբ ռումբերը թափվեն», Սե՛րժ:
Ի՞նչ ենք պատասխանելու նրան: Որ տարիներ առաջ ռոմանտի՞կ էինք կամ չէի՞նք հասկանում. սա՞ է մեր պատասխանը: Չի՛ հավատա մեզ, Սե՛րժ, կկարդա այս նամակը ու հաստատ կասի. «Դու առաջ նայելով տեսնում էիր այդ ամենը, ինչո՞ւ այնտեղ գնացիր»:
Դա չէ մեր ճանապարհը: Ճանապարհի հարցում ես ու դու համախոհներ ենք: Այո՛, ժամանակն է փոփոխության: Ու ոչ ոք չի կարող օրենքից բարձր լինել: Կեղծիքն ու երեսպաշտությունը, զոռբայությունն ու թշնամանքը քանդելու ենք հատիկ առ հատիկ ու հետևողականորեն, որ բացճակատ գոռանք՝ «ազատություն, մենք ազատ ենք»: Որ հպարտորեն կոչ անենք բոլորին՝ եկե՛ք «հետ, դեպի գետը Արազ …»: Որ փոքրիկ Սերժի ու իր սերնդակիցների աչքերին նայելու ու պատասխաններ տալու տեղ ունենանք, Սե՛րժ:
Դրա համար ես քո օգնության կարիքն ունեմ, բոլորի օգնության կարիքն ունեմ՝ Գլենդելից մինչև Ստեփանակերտ, Մելբուռնից մինչև Մոսկվա: Ես հավատում եմ մեր հավաքական հաղթանակին:
Ու վերջում անդրադառնամ քո հարցին: Դու հարցնում ես՝ ներքուստ համոզվա՞ծ եմ ես: Պատասխանում եմ՝ միշտ եմ համոզված եղել. ամեն ինչում, ինչ արել եմ՝ մարտ կառավարելուց մինչև ընտրությունների կազմակերպում: Հայաստանը պետք է զգալ, Սե՛րժ, այն անհնարին է զգալ միայն Երևանի կենտրոնի թանկարժեք գրասենյակում նստած, անգամ շատ երկար: Հայաստանը կարելի է զգալ դարերի իր երթը շարունակելու համար կռիվ տվող փոքրիկ գյուղի քարքարոտ հողին կանգնած և տղաների շիրիմների ծաղկաթփերի կանաչից: Հայաստանը խոսել է արդեն, Սե՛րժ: Վստա՛հ եղիր:
Այսքանը:
Փոխանցիր խնդրում եմ հարգանքներիս հավաստիքը հայրիկին, ու թող գարնան արագիլի ձեր հպարտ ուղերձը կանգնեցնի մեզ սխալ ճանապարհ ընտրելիս:
Խաղաղություն:
Dear Serzh,
My younger grandson is also our namesake. He is too young to know that he was born to descend a proud nation, small, overburdened with issues but still a citizen of a victorious and forward-looking country. He still has a lot to learn. Serzh, you and me, all of us, shall report to him and his generation on what we have done, on what kind of a new homeland under Holy Mountain we convey them. Can you imagine questioning eyes of those to whom we shall report? You and me, Serzh, all of us. Those eyes are childish and playful but tomorrow they are going to be serious and investigating.
What shall I tell them, Serzh? Shall I tell them that I promised my people Secure Armenia, that I organized the best elections (even if with shortcomings, which, nevertheless, could not have had any significant impact on the outcome of the vote) in the 21-year long history of our country, and I could not have been able to consolidate all of our people and show them the path to the future? Shall I tell them that I took it serious and did even discuss “ultimate truths” stemming from thin air that has no relation to the state and statehood whatsoever? That is a mine, Serzh, a mine threatening our coming several decades that will lead us to inevitable self-destruction. Our duty is to throw away mines that undermine our path towards development. The agenda of establishing law and order cannot be implemented by illegal means. Such an agenda will come to its end swiftly through similarly illegal ways. I think little Serzh is going to be fan of your music, and what are we going to tell him when he asks us:
“Was the philosophy of displaced mines the bombing of all homes and villages?”
This is a State, Serzh. We have dreamt about it extremely long. This State is yours and mine; it is the State of all of us. It is the State of little Serzh and of wonderful children of the Hovannisian family. It is the State of all our children and grandchildren. We have a paradise homeland, and our duty is to build a strong State. We have to build it together, Serzh. The mines planted today will be threatening our children tomorrow, they will become Bellum omnium contra omnes, or the “the war of all against all”. And growing child will ask you:
“Where do you expect us to go when the bombs fall, Serzh?”
What is our response going to be to them? Is it going to be that years ago we have been romantic and did not understand it? Is that our response? They will not believe us, Serzh. They will read this letter and conclude most certainly:
“You saw it all when you looked forward, why did you go there?”
That is not our path. We are comrades on the matter of the path we embark upon. Indeed, it is time for change. Nobody can be above the law. Falsification and hypocrisy, impudence and hostility will destroy drop by drop and steadily our ability to cry wholeheartedly: “Freedom, we are free”. We need to do that in order to call upon all: “Back To the River Aras!” We need to do that, Serzh, in order to embolden ourselves to look into the eyes and respond to the questions of little Serzh and of their generation.
For that exact matter I do need your assistance, and assistance of all of us be they from Glendale or Stepanakert, from Melbourne or Moscow. I believe in our collective victory.
And in conclusion I will address your question. You asked me if I was really sure, deep inside, whether I was the true chosen leader of our people or not. I respond to it that I have always been sure in whatever I have done be that battle command or organization of elections. One needs to feel Armenia, Serzh, and it is not possible to feel it siting in an expensive office in downtown Yerevan, even if one sits there for too long. Armenia can be felt standing on the rocky land of a hamlet that struggles to continue its eternal path. Armenia can be felt of the green of flowers planted at a cemetery of our freedom fighters. Armenia spoke up, Serzh, believe me.
That is all I wanted to tell you.
Please convey my best regards to your father, and let the proud message of the spring stork prevent us from choosing a wrong path.
Peace.
